Μνήμες ‘74 – Ποίημα Κυριάκου Σαμάρα

Μνήμες  ‘74

Ήταν χαράματα, όταν

ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί

όλοι μαζί σαν μια ψυχή…

Έρχονταν οι θόρυβοι

πολύ δυνατοί από τις

μηχανές των πλοίων,

εκεί στις ακτές σου

Κερύνεια,

σαν θάνατος…

Και τις ακούαμε

να τρυπούν τα τύμπανα

των ψυχών μας.

Κι έπρεπε ν’ αντέξουμε!

Έπρεπε οι ψυχές μας

ν’ ανασυνταχθούν!

Κι έτσι γίναμε όλοι

μια πελώρια ψυχή

που δεν παραδόθηκε!

Κι έτσι γίναμε όλοι

μια πελώρια καρδιά

που κτυπά

σαράντα ένα ολόκληρα

χρόνια με τον ίδιο κτύπο,

με την ίδια επίμονη

απαίτηση,

με την ίδια επίμονη

προσμονή!

Πως θα ξημερώσει

μια άλλη μέρα

κι ο ήλιος θα σταθεί

μεσούρανα για μέρες πολλές…

Όσες χρειάζεται

για να περπατήσουμε πάλι

πίσω στα χωριά

και στις πόλεις μας,

όσες χρειάζεται

για να ξεθυμάνει η χαρά μας,

όσες χρειάζεται για να στερέψουν

 τα δάκρυα της ευτυχίας μας!

                        Κυριάκος Σαμάρας