Είναι τελικά ακραίοι οι Εκπαιδευτικοί ή παράδειγμα προς μίμηση;

ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΜΑΥΡΑΤΣΑ*

Επανειλημμένα έχουμε παρατηρήσει την πολιτεία, με τη βοήθεια ορισμένων Μ.Μ.Ε, να προσπαθούν συντονισμένα να παρουσιάσουν τους εκπαιδευτικούς και πιο συγκεκριμένα τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις ως ακραίους γιατί στην ουσία διεκδικούν τα αυτονόητα.   Δυστυχώς, με τον τρόπο που παρουσιάζεται η διαστρεβλωμένη αυτή εικόνα από κάποια Μ.Μ.Ε, πολλές φορές παρασύρει και αρκετούς συμπολίτες μας οι οποίοι αποπροσανατολίζονται από την ουσία  και την πραγματικότητα και αναμασάνε την καραμέλα των πιο πάνω.

Η ουσία όμως ποια μπορεί να είναι;  Όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες πρέπει επιτέλους να γίνουν πιο ενεργοί και να μην συμβιβάζονται με  την ανεπάρκεια των εκάστοτε κυβερνώντων, ψάχνοντας να βρουν εξιλαστήρια θύματα. ‘Όλοι οι πολίτες πρέπει να σταματήσουν να δίνουν συγχωροχάρτια και να απαιτήσουν από την πολιτεία να δώσει επιτέλους λύσεις στα σημαντικά θέματα της καθημερινότητας.

Εν μέσω πανδημίας, παρακολουθούμε συνεχώς ένα αλαλούμ αντιφατικών ανακοινώσεων, εγκυκλίων, δηλώσεων και γρίφων από μέρους του ΥΠΠΑΝ, και ευρύτερα του Κράτους. Πολλές φορές η μια εγκύκλιος να αναιρεί την άλλη. Επιστήμονες εναντίον πολιτικών, με τους δεύτερους να διεκδικούν το αλάθητο, λαμβάνοντας πρόχειρες αποφάσεις για επιστημονικά θέματα χωρίς τις συστάσεις των ειδικών αλλά ακόμα και των αρμοδίων επιτρόπων. Οι επιστημονικές γνώσεις χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν. Θα ανέμενε κανείς ότι,  για θέματα που αφορούν ανθρώπινες ζωές τουλάχιστο,  να υπήρχε περισσότερη ευαισθησία και σοβαρότητα, ιδιαίτερα όταν τα  συγκεκριμένα αυτά ζητήματα αφορούν και τα παιδιά.  

Παρατηρούμε διαχρονικά όμως, σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στο χώρο της παιδείας,  της οικονομίας αλλά και της υγείας,  να λαμβάνονται βεβιασμένες αποφάσεις, να γίνονται  ερασιτεχνικοί χειρισμοί, να δημιουργούνται τετελεσμένα που στο τέλος της ημέρας, λόγω της πολιτικής ανεπάρκειας να ζημιώνεται το ίδιο το Κράτος και κατ΄επέκταση οι ίδιοι οι πολίτες, αφού αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις ποτέ δεν αναλαμβάνουν  και την ευθύνη.

Τα τελευταία χρόνια όμως, με ιδιαίτερη ικανοποίηση, παρατηρείται  έντονη κινητικότητα από τους «αντιδραστικούς εκπαιδευτικούς», οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει πλέον τη στάση της απάθειας, αντιδρώντας έντονα σε καθετί παράλογο που επιχειρείται να επιβληθεί, ιδιαίτερα στον χώρο της παιδείας και ΟΧΙ μόνο. Πρακτικές στην ουσία που επηρεάζουν αρνητικά και την ευρύτερη κοινωνία.

Δυστυχώς, κάποιοι μεταφράζουν την αντίδραση αυτή ως ακραία συμπεριφορά. Η διεκδικητικότητα όμως είναι ικανότητα που θα έπρεπε να  υιοθετούν όλοι οι πολίτες αυτού του τόπου,  εκφράζοντας ελεύθερα και ξεκάθαρα τις σκέψεις και τις απόψεις τους χωρίς κανένα ενδοιασμό. Η παθητικότητα από την άλλη,  αποδυναμώνει τόσο την ικανότητα να ακουστεί κάποιος, όσο και να γίνει σεβαστό αυτό που λέει. Συνεπώς, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται άβολα όταν καλούνται να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, ακόμα και όταν αυτά παραβιάζονται.

Περεταίρω, διστάζουν να εκφράσουν τις ειλικρινείς τους απόψεις  και προτιμούν να παραμένουν σιωπηλοί, αμέτοχοι και αδρανείς. Βλέπουμε γύρω μας να καταπατούνται δικαιώματα, εργαζόμενοι να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης, αλλά κανένας δεν τολμά να αντιδράσει, αντίθετα κάποιοι κατακρίνουν  αυτούς που διεκδικούν ενώ αντίθετα,  θα έπρεπε να τους μιμηθούν.

Αυτό εξάλλου επιδιώκεται από την εκάστοτε «εξουσία», ο εκφυλισμός του πολίτη σε ένα άβουλο ον, να ανέχεται τα πάντα και να παρακολουθεί αποχαυνωμένος τα επιτεύγματα της.  Από την άλλη, οι πολίτες βολεύονται με τις πελατειακές σχέσεις και παραμένουν πολιτικά απαθείς.

Οι «ακραίοι εκπαιδευτικοί» όμως, έχουν δείξει  πολλές φορές τον δρόμο, έχουν αποδείξει εμπράκτως με αγώνες, πότε στους δρόμους, άλλοτε στις δικαστικές αίθουσες,  ότι δε συμβιβάζονται με τα ασυμβίβαστα και δε διστάζουν να χρησιμοποιούν  όλα τα νόμιμα μέσα που διαθέτουν, ούτως ώστε να  αποτρέπουν μονομερείς ενέργειες του κράτους οι οποίες είτε επηρεάζουν αρνητικά την λειτουργία του δημόσιου σχολείου, είτε παραβιάζουν το εργασιακό τους καθεστώς, είτε αναιρούν τα συνταγματικά τους δικαιώματα. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία πολλές φορές δεν είναι πάντα το αποτέλεσμα ενός αγώνα αλλά η ηθική ικανοποίηση, στοχεύοντας προς τη δικαίωση.  

 Η συλλογική δράση, η αγωνιστική στάση και η διεκδικητική συμπεριφορά των εκπαιδευτικών, πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα για όλους τους πολίτες αυτού του τόπου, οι οποίοι πρέπει επιτέλους να απεγκλωβιστούν από τις κομματικές εξαρτήσεις και να δουν ξεκάθαρα την πραγματική εικόνα που επικρατεί σήμερα. Μια εικόνα που θα μείνει παρακαταθήκη στα παιδιά μας εάν δεν φροντίσουμε να την αλλάξουμε. Δεν είμαι σίγουρος λοιπόν αν οι εκπαιδευτικοί έχουν αποβάλει τις κομματικές τους εξαρτήσεις, αλλά είμαι απόλυτα βέβαιος ότι έμαθαν να αγωνίζονται  και να διεκδικούν τα αυτονόητα.

*Αντιπρόεδρος ΔΗΚΙ Καθηγητών ΟΕΛΜΕΚ / Πρόεδρος Παγκύπριου Προσφυγικού Γραφείου ΟΕΛΜΕΚ

Πηγή: Paideia news